Patrząc na Unię Europejską Anno Domini 2012 trzeba się zastanowić co się z nią
działo w ostatnim czasie i do czego to może prowadzić w przyszłości. Nie chodzi tylko
o samą Grecję i finanse niektórych krajów UE, ale o zasady podejmowania
decyzji i podejście krajów "rdzenia UE" do reszty, słabszych,
mniejszych, peryferyjnych w tym do Polski. Otóż elity Unii, zwłaszcza
niemieckie i francuskie w poprzednich dekadach przyzwyczaiły się do
sytuacji, w której mogą dyktować warunki innym krajom wtedy jeszcze kandydatom
do członkostwa w Unii z Europy Środkowo -Wschodniej i Południowej.
Relacje z krajami kandydatami na zasadzie petentów/klientów polegały na
tym, że Unia wymagała i narzucała kandydatom jak mają się dopasowywać,
zachowywać, zmieniać by wejść do klubu. Nie jest to żaden zarzut dla
starej UE. tak to po prostu musiało wyglądać. Sytuacja jednak zmieniła
się, gdy kandydaci weszli w końcu do Unii po spełnieniu warunków i stali
się jej pełnoprawnymi członkami. Niestety elity starej UE jakby nie
odnotowały tego faktu i dalej żyły w przeświadczeniu, że naturalnym jest
że będą narzucać swoją wolę słabszym i nowym członkom. Dobrym wyrazem
takiego zachowania były znamienne słowa prezydenta Francji Chiraca do
Polski: "że straciła dobra okazję żeby siedzieć cicho". Obecnie
przybrało to karykaturalną formę zmieniania przez duet niemiecko-
francuski głów poszczególnych państw w UE. Podmienianie premiera Włoch z
dnia na dzień przez duet Merkozy, czy pouczanie premiera Węgier jest
czymś sprzecznym z zasadami Unii. Unia państw przestaje być Unią w
momencie, gdy wąskie gremia przywódców najsilniejszych państw arbitralnie
narzucają swoją wolę pozostałym. Potraktowanie premiera Wielkiej Brytanii Davida Camerona podczas ustalania Paktu Fiskalnego było także bardzo
symptomatyczne. Należy zadać sobie pytanie czy taka sytuacje nie będzie
na dłuższą metę powodować rozpadu Unii. Rozpad Unii bowiem dokonuje się
najpierw w świadomości społeczeństw państw wchodzących w skład Unii. Obecnie
obserwujemy coraz większe rozgoryczenie i brak wiary w słuszność
integracji, w coraz większej ilości krajów. Jeżeli tak to elity
poszczególnych państw nie będą mogły w nieskończoność narzucać swoim
obywatelom decyzji Berlina i Paryża. W końcu te społeczeństwa zmienią
sobie rządy na bardziej eurosceptyczne. Albo Niemcy i Francuzi zmienią
swoje butne zachowanie i Unia faktycznie będzie Unią równoprawnych,
dobrowolnie zintegrowanych państw albo zaczniemy zmierzać do czegoś w
rodzaju nowego Keiserraichu, ale będzie to coraz bardziej hegemonia
Niemiec nad swoimi satelitami, a nie Unia.
Patrząc na relacje Polska- USA. To znaczenie Polski po zbliżeniu z USA między 2000-2008 rokiem wzrosło i na arenie międzynarodowej i w regionie. Nasze znaczenie wzrosło nawet ponad nasz potencjał i realne możliwości właśnie dzięki bliskiemu zbliżeniu z USA. Oczywiście zaangażowanie USA w Polskę zależy głównie od samego USA, ale warto się zastanowić jakie działania z naszej strony stwarzają lepsze warunki do zaistnienia ponownego zbliżenia. Jakie prowadzenie polityki przez nasz rzad sprzyja bardziej inwestowaniu USA w Polskę jako sojusznika i przedstawiciela interesów USA w regionie. Czy rząd uległy wobec Rosji, niepotrafiący zadbać o polski interes w tak symbolicznej sprawie jak katastrofa smoleńska zachęca czy zniechęca USA? Według mnie zbliżenie z USA nam służy, bardziej niż zbliżenie z Rosją. Na samą Unię Europejską nie możemy liczyć, gdyż Niemcy i Francja raczej do tej pory dowodzą, że wolą ostudzać nasze ambicje i trzymać nas w przedpokoju jak coś robią ważnego. Nie jestem pewien czy Niemcy chcą bardzo silnej Polski, a tym bardziej wejścia Ukrainy do UE. Ciężar Unii musiałby się wtedy znacznie przesunąć na Wschód z racji wielkości geograficznej i demograficznej Ukrainy. Ściśnięci między twardymi interesami Rosji i Niemiec będziemy tak wegetować i za bardzo nie pozwolą nam podskoczyć jako Polsce i jako regionowi. Z poparciem USA jest to bardziej realistyczne. Oczywiście, że mamy mały wpływ na działanie USA, ale nie należy rezygnować i dążyć do coraz większej współpracy.
Patrząc na relacje Polska- USA. To znaczenie Polski po zbliżeniu z USA między 2000-2008 rokiem wzrosło i na arenie międzynarodowej i w regionie. Nasze znaczenie wzrosło nawet ponad nasz potencjał i realne możliwości właśnie dzięki bliskiemu zbliżeniu z USA. Oczywiście zaangażowanie USA w Polskę zależy głównie od samego USA, ale warto się zastanowić jakie działania z naszej strony stwarzają lepsze warunki do zaistnienia ponownego zbliżenia. Jakie prowadzenie polityki przez nasz rzad sprzyja bardziej inwestowaniu USA w Polskę jako sojusznika i przedstawiciela interesów USA w regionie. Czy rząd uległy wobec Rosji, niepotrafiący zadbać o polski interes w tak symbolicznej sprawie jak katastrofa smoleńska zachęca czy zniechęca USA? Według mnie zbliżenie z USA nam służy, bardziej niż zbliżenie z Rosją. Na samą Unię Europejską nie możemy liczyć, gdyż Niemcy i Francja raczej do tej pory dowodzą, że wolą ostudzać nasze ambicje i trzymać nas w przedpokoju jak coś robią ważnego. Nie jestem pewien czy Niemcy chcą bardzo silnej Polski, a tym bardziej wejścia Ukrainy do UE. Ciężar Unii musiałby się wtedy znacznie przesunąć na Wschód z racji wielkości geograficznej i demograficznej Ukrainy. Ściśnięci między twardymi interesami Rosji i Niemiec będziemy tak wegetować i za bardzo nie pozwolą nam podskoczyć jako Polsce i jako regionowi. Z poparciem USA jest to bardziej realistyczne. Oczywiście, że mamy mały wpływ na działanie USA, ale nie należy rezygnować i dążyć do coraz większej współpracy.
Inspirowane:
