Jeszcze raz o Radku Sikorskim.

    Chociaż wcześniej bardzo kiepsko oceniałem polską politykę zagraniczną prowadzoną na wschodzie i osłabienie naszych relacji z Ukrainą, Gruzją czy Litwą to teraz czuję się w obowiązku pochwalić działania ministra Sikorskiego. Co by nie mówić to na tle innych ministrów obecnego rządu jest on postacią wyróżniającą się i w mojej ocenie najlepszym szefem dyplomacji od 1989 roku.

    Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ostatnia inicjatywa naszego ministra spraw zagranicznych, czyli podróż do Libii i spotkanie z władzami powstańców, którzy mają być alternatywą dla pułkownika Kadafiego po jego obaleniu. Obalenie Kadafiego wydaje się już być tylko kwestią czasu i coraz mocniej poszczególne państwa Unii deklarują poparcie dla powstańców. Coś co na początku było tylko ochroną ludności cywilnej przez ludobójstwem przeradza się w wymierne wsparcie dla sił powstańczych przy obalaniu dyktatora. Widać, że Unia obrała strategię zduszenia sił Kadafiego z morza i powietrza i zamiast interwencji lądowej wybrała wariant maksymalnego wsparcia materiałowego i politycznego sił walczących z pułkownikiem. W tym kontekście lot Radosława Sikorskiego do Libii, jako pierwszego tak wysoko postawionego przedstawiciela państw Unii ma podwójne znaczenie. 

    Po pierwsze Polska pokazała, że nie będzie stać z boku w czasie naszej prezydencji w sprawie wydarzeń w Afryce. Może to jeszcze nie jest wspólna polityka Unii, ale na pewno ważny krok by pokazać światu, że Europa potrafi mówić jednym głosem. 

    Po drugie dajemy świadectwo, że Polska w czasie swojej prezydencji nie ograniczy się tylko do tzw. polityki wschodniej i będzie brać udział w rozwiązywaniu problemów na dalekich obrzeżach Unii dotykających państwa takie jak Francja, Włochy czy Hiszpania.  Czyli nie będzie to prezydencja ograniczona tylko do interesów danego kraju. Podsumowując, pierwszym plusem jest konsolidowanie polityki zagranicznej Unii i udziału w nim Polski, drugim plusem zaangażowanie Polski w sprawy rozgrywające się na drugim końcu Unii Europejskiej. Dzięki temu jeżeli w przyszłości w naszym regionie dojdzie do podobnych wydarzeń zwiększy się prawdopodobieństwo zaangażowania innych państw w nasze problemy. I chyba o to w tym wszystkim chodzi- jeden za wszystkich wszyscy za jednego. 

    Rozwiązanie problemów w Afryce Północnej jest chyba największym testem skuteczności Unii Europejskiej od czasów wojny na Bałkanach. Wtedy Unia kiepsko sobie poradziła i dopiero stanowcze zaangażowanie USA doprowadziło do wygaszenia konfliktu. To czy zaangażowanie Unii  w wydarzenia w Afryce się powiedzie będzie stanowiło o przyszłości i prestiżu Europy. Podróż Sikorskiego jest na pewno małym ale pozytywnym krokiem na przód. Jeżeli Unia skutecznie się przyczyni do obalenia Kadafiego i zapoczątkowania przemian demokratycznych w Libii to pokaże, że potrafi prowadzić wspólną politykę zagraniczną i popchnie na przód takie sprawy jak budowa armii europejskiej czy rozwijanie wspólnej europejskiej dyplomacji. Trzymam kciuki panie ministrze.